Çocuklar bizim bugünümüz, yarınımız ve geleceğimizdir. Onları koruyalım ve onların eğitim ve öğretim hayatları için her şeyi yapalım.

   Biz, kim veya ne için yaşıyoruz? Biz, çocuklarımız, ailemiz, vatanımız ve milletimiz için yaşıyoruz. Bizler çocuklarımızı iyi yetiştirirsek gelecekte bzilerin de geleceği güzel olur.

   Bazıları der ki; “biz çocukluğumuzda ne gördük ki, onlar da bişey görmese olur.”

   Bazıları “Ben görmedim, ben yapmadım, çocuğum bari görsün yapsın.”der ve çocuğuna en iyi imkanları sunar.

   Bazıları kötü alışkanlıkları (sigara, içki, vs…) için bir ayda yaptığı harcama tutarını çocuğunun bir yıllık eğitim-öğretimine çok görerek çocuğuna harcamak istemez.

   Bazıları her şeye para savururken, bırakın çocuğunun eğitimi için para harcamayı, hem ilgisiz olur hem de öğretmene “Benim çocuğum çok hassas, çok duygusal ve de çok özel ( sanki diğer çocuklar ve öğretmen hassas, duygusal, özel değilmiş gibi)deyip sürekli çocuğunu korumak isteyen bir tavır içinde (bunu yaparken çocuğun kendine olan özgüvenini kazanmasına engel olduğunun farkında değil) eğitim öğretim sürecinde moral motivasyonun bozulmasına yol açarlar.

   Bütün bunlara rağmen ben, eba’da canlı ders etkinlikleri başlamadan önce bir programla canlı derslere başlamış, web sayfam olan sonfasil.com’u aktif kullanarak öğrencilerime ve sitemden haberdar olan  tüm Türkiye’deki 3.sınıf öğrencilerine hizmet vermeye çalıştım. Eğlenceli yarışmalar yaptım, öğrenci ve velileri etkinliğe katmaya çalıştım. Aile dostlarımdan etkinliklerime katılanlar çok oldu. Peki öğrenci velilerimden destek çıkan kaç kişi? Parmakla sayılacak kadar az. Sayıları bir türlü 13’ü geçemedi. Yine de yılmadan ulaşamayan çocuklara ulaşmaya çalışıyorum ama nafile… Şöyle cevaplar geliyor.

  Benim internetim yetmiyor ( Her zaman İnstagram, Facebook ve Whatsapp a yetiyor nedense.)

·                Benim telefonumun hafızası dolu. (Whatsapp’a girdiğinde ve durum güncellemesi yaptığında telefon hafızası dolmuyormuş, nasılsa..)

·                     Bilgisayarımız bozuk. (sanki yapılamazmış)

·                     Çocuk kendi giremez.

      Daha bunun gibi neleeer neleeer…

   Bunların hepsi bahane. Bahane üretmek de ücretsiz ve de kendi sorumluluğumuzdan kaçma yöntemi.

   Yazık, çok yazık. O kadar çalış, çabala.. hepsi boş. Çocuklarınızı sizden çok düşünüyor ve onlar için sizden daha çok yoruluyoruz. Sizlerden ne istiyoruz? Sadece DESTEK.

   Evden okula servisle gelen bir öğrenci en az ayda 100 lira servis ücreti veriyordur herhalde (Pandemi döneminde vermediğiniz servis ücretinden bile az paraya, evinize internet paketi alınabilirdi). Bunu yaptık mı? 

Çocuğumuzla yeteri kadar ilgilendik mi? 

Onlarla oyun oynadık mı? 

Onlara bu dönemde sabırlı davrandık mı?

Bir an önce okulların açılıp çocukların okula gitmesini ve az bir nefes almak istedik mi?

Öğretmenin çocuklarınız için ne kadar uğraş verdiğini biliyor musunuz?

Ben sizlerden çocuklarınızla ilgilenmenizi neden isteyebilirim ki?

Benim burda çıkarım var mı ki?

Bu soruların cevaplarını pekala hepiniz biliyorsunuz.

Pandemi süreci bana herşeyi daha iyi görüp sentezlememe yaradı. Sonuç olarak;

Çocuklarımızı yarınlara taşımak bizim en önemli görevimizdir. Çocuklarımıza daha güzel, daha yaşanabilir bir ülke bırakmak onları geleceğe hazırlamak herkesin üzerine düşen sorumlulukları yerine getirmesiyle mümkün olur. Oturduğumuz yerde sadece günü kurtarmak için yaşamak ve çocuğumuzla ilgilenmek bizlere hiçbir şey kazandırmaz. Daima geleceğe bakmalı, geleceği inşa etmeliyiz. Gelecek de çocuklarımızdır.

Çocuklarımızım eğitim ve öğretim hayatıyla yakından ilgilenmeli, çocuklarımıza önem vermeliyiz.

Yazımı okuyan velilerde bir farkındalık yaratmak ümidiyle…

Kalın sağlıcakla….